78. Een ventiel voor een zwaar gemoed

Bron: De Stentor – Regio – Lochem – door Michel Hasselerharm – woensdag 09 april 2007

Foto op verzoek verwijderd

(………..): “Als een kind zijn moeder niet wil zien, moet er echt iets mis zijn met die moeder.” foto George Nusmei

BORCULO – De datum staat in haar ziel gegrift: 25 augustus 2006. De laatste dag dat (…….) haar dochters zag. “Ik zou op mijn blote knieën naar ze toe willen kruipen.

Maar ik doe het niet. Want ik weet dat ik ze dan kapot maak.” Erover praten kan ze niet. “Het is een taboe. Het gaat altijd over de vaders. Over mannen die als Batman op hoge richels staan. Maar als een kind zijn moeder niet wil zien, moet er echt iets mis zijn met die moeder.”

Dat wrikt aan haar gemoed. Elke dag. Dat ze niet breekt, heeft ze voor een belangrijk deel te danken aan het dichten. Het is haar reddingsboei. Een ventiel: een manier om een te vol hoofd te ontluchten. Het leidde tot haar eerste gedichtenbundel, Passievruchten. Geschreven onder de naam Déna de Roode. Het laatste deel van de naam verwijst naar haar haarkleur. De voornaam is een samentrekking van de twee namen van haar dochters. “Als een hommage. Ik heb twee exemplaren voor ze klaar liggen. Misschien dat ik die ooit nog eens aan ze kan geven.”

En of ze behoefte heeft haar gemoed te luchten. Zeven bewogen jaren heeft ze erop zitten. Dat begon met de ontdekking van een knobbeltje in haar borst. Het bleek borstkanker. Drie maanden na die diagnose overleed haar moeder. “Ja, dat was wel heftig.” Tijd om het te verwerken had ze niet. Haar strijd tegen de kanker slokte haar op. Drie operaties, chemo, bestraling, anti-hormonen; alles heeft ze ondergaan.

Wat dat met haar deed, legde ze vast in een dik schrift, onder de titel: Borstnotes. “Ik heb altijd iets met woorden en schrijven gehad. Als kind al. We woonden toen in Appingedam en hadden in de tuin zo’n klassiek theehuisje. Met een ruimte onder de vloer. Uren zat ik daar te schrijven. Over een kabouter die daar woonde. Ik ben daarna blijven schrijven. Heb korte verhalen gestuurd naar tijdschriften als Margriet en Libelle. Die werden regelmatig geplaatst. Toen ik ziek werd, gaf mijn man mij een schrift. Om alles van me af te schrijven. Maar toen ontdekte ik dat mijn gedachten sneller gingen dan het schrijven. Ik kon ze niet in lange zinnen kwijt. Daarom ben ik gaan dichten. Want ik moest toch een manier vinden om er zelf mee om te gaan. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik moet het eerst zelf hebben verwerkt en kan er daarna pas mee naar buiten.”

De manier waarop ze de chemokuur inging, zegt wat dat betreft alles. “Ik had heel lang haar en wist dat ik dat kwijt ging raken. De dag voor de eerste kuur heeft mijn man er alles afgeschoren. Ik wilde er zelf nog enige grip op hebben.”

Soms was ze te ziek om te schrijven. Maar zo gauw het weer een beetje ging, greep ze zich weer vast aan de pen. Om zo uiteindelijk toch het hele ziekteproces in woorden te vangen. Van de angst en de onzekerheid aan het begin tot wat de ziekte met haar heeft gedaan. “Ik ben nu zeven jaar verder. Met de angst leef ik niet meer. Wel met de gevolgen. Mensen met kanker denken: ik word nooit meer dezelfde. Dat klopt. Je wordt anders. Maar niet per se minder. Ik voelde me aanvankelijk ook geen vrouw meer. Tot me duidelijk werd dat borsten, eierstokken en hormonen je niet tot vrouw maken, maar de mens die je bent en wilt zijn.” Het dichten ging immer door. Want na de ziekte had ze nog wat anders te overwinnen: het verdriet om haar moeder. En meteen erachter aan: het verlies van haar vader toen ze nog maar zestien jaar oud was. “Ik kon me zijn geur nog goed herinneren. Maar niet meer hoe zijn stem klonk. Daar kom je dan tijdens het dichten achter.”

Ze dichtte ook over mooie dingen. Een cactusschijf die ze bij het afval van Intratuin zag liggen. Ze nam ‘m mee, verzorgde ‘m en toverde er een prachtige bloem uit voort. “Een wereldwonder vond ik dat.” Toen werd het kerstavond 2005 en vertelde haar echtgenoot dat hij verliefd was op een ander. Ze zette de man, voor wie ze met haar dochters uit een eerste huwelijk naar Borculo was verhuisd, het huis uit en beloofde haar dochters dat ze terug zouden keren naar Groningen. Maar toen kwam haar echtgenoot terug en ze besloten toch samen verder te gaan. “We waren immers getrouwd. Ik bedoel: dat is toch ook niet iets kleins?”

Dat besluit viel slecht bij haar dochters, die zich helemaal hadden verheugd op het oppakken van hun oude leventje in het noorden. “Ze voelden zich verraden.” Omdat de kinderen, toen elf en veertien jaar oud, erg overstuur waren door de terugkeer van hun stiefvader, gingen ze op advies van de schoolmentor van de oudste naar hun vader in Groningen. Om op adem te komen. Tijdelijk dus, dacht hun moeder. Maar ze werden, in haar ogen, tegen haar opgezet door haar ex.

Nu kan ze, zeker bij de oudste, niets meer goed doen. “Als er op school iets niet lukt, is dat de schuld van haar moeder. Het PAS-syndroom, parental alienation syndrome, heet dat. Een ouder die niet in beeld is, wordt uit lijfsbehoud afgestoten.”

Nog drie keer heeft ze de meiden sinds januari 2006 gezien. De laatste keer in augustus van dat jaar. “Het was een heerlijke dag. Ons nieuwe huis was in aanbouw. We zijn druk bezig geweest met te bedenken hoe hun kamers eruit moesten zien. Ze wilden geen twee kamers apart, maar een gezamenlijke slaapkamer en een lounge. Ik heb die dag veel foto’s gemaakt van mijn meisjes. Ze kijken stralend in de lens. Sinds ik ze op de trein heb gezet, heb ik ze niet weer gezien.”

Natuurlijk heeft ze geprobeerd om via de rechter een bezoekregeling te krijgen. Maar omdat haar oudste dat absoluut niet wil en de 44-jarige Borculose niet wil dat de jongste, die wel omgang wil, wordt vermorzeld tussen haar moeder en haar vader en zus, heeft ze dat niet verder doorgezet. “Dat heb ik de jongste ook via de mail proberen uit te leggen. Maar toen heb ik een grote fout gemaakt: ik vroeg mijn ex om een foto van de meisjes. Sindsdien word ik doodgezwegen.”

Misschien, heel misschien kan de gedichtenbundel daar wat aan doen. Wellicht dat haar dochters die nog een keer onder ogen krijgen en alles begrijpen. Maar de bundel is vooral ook voor moeders die in hetzelfde schuitje zitten. Opdat ze weten dat ze niet alleen zijn. “Want dit is het ergste dat je kan overkomen.”


Reacties


Dag (….),
Dat is al lang niet meer hoor, dat alleen vaders na scheiding het contact met de kinderen verliezen. Steeds meer moeders overkomt inmiddels hetzelfde. Niet dat dat een troost is, dat weet ik, want ik ben zelf net als jij ook een ouder die buitengesloten geraakt is van mijn zoon en mijn dochter. En ook ik weet nog precies wanneer ik ze voor het laatst gezien heb. Dat was ook in augustus, op zondag 23 augustus 1992 om 18.05 uur om precies te zijn. Maar het helpt je misschien wel om te weten dat je zeker niet alleen bent. Ca 20% tot 25% van de ouders die door het parental alienation syndrome, of zeg maar rustig een de kinderen negatief beïnvloedende en programmerende zorgouder, getroffen worden zijn inmiddels moeders. Bij de vadergroep Fathers4Justice is er daarom inmiddels ook een aparte groep voor getroffen moeders opgericht: de Purple Hearts of Justice. Waarom sluit je niet aan want het komt dus veel vaker voor dan je misschien wel denkt en je kunt toch steun aan elkaar hebben door samen actie te ondernemen. En troost je, iedereen denkt dat dat je dat toch niet zonder aanwijsbare reden overkomen kan zijn. Ook ik wordt als vader – als ik er eens iets over zeg – nog steeds met van die vragende wat-heb-jij-dan-wel-niet-mis-gedaan-dat-het-zover-gekomen-is ogen aangekeken. Ik hoor dezelfde ervaringen ook terug van andere ouders in dezelfde situatie, moeders en vaders. Als je het zelf (nog) niet hebt doorgemaakt realiseerd men zich ook niet op welk een endemische schaal dit eigenlijk voor komt. Slechts weinigen weten dat het de helft van de gescheiden niet-zorgouders overkomt en dat het probleem in de eerste plaats veroorzaakt wordt door positie- en machtsmisbruik van de zorgouder. Juist de onbekendheid hiermee maakt soms wel dat je je dubbel eenzaam voelt. Eerst doordat je groot onrecht is aangedaan en daarna nog eens omdat doordat dat geen of te weinig begrip en erkenning krijgt, maar min of meer ontkend wordt.
En gelukkig zijn er veel moeders die er ondanks het verdriet net als jij ook iets aan proberen te doen. Deze maand begint de Brusselse moeder en vriendin Sabine Vanderelst bijvoorbeeld aan een voettocht van Brussel naar Straatsburg om onderweg handtekeningen te verzamelen voor haar petitie “Access denied” die ze op 21 mei (de wereldherdenkingsdag voor alle vermist kinderen) a.s. bij het Europees Parlement zal afleveren. Ik zal daar zellf ook bij zijn in Straatsburg. Nou ja hoe dan ook hartstikke goed van je dat je je gedichtenbundel hebt gemaakt en als je de petitie van moeder Sabine Vanderelst ook mee wilt ondertekenen kijk dan onder het kopje petities naar de petitie “Access Denied” op de website http://www.whatiscomingup.wordpress.com. In de rechterkolom van die website vind je ook de geplande route van Sabine op weg van Brussel naar Straatsburg voor haar dochtertje Maeliss dat bij de Duitse vader in Duitsland verblijft.
Groet, Peter Tromp

Peter Tromp – 09-04-2008 | 19:34


Het gaat altijd over vaders….zo staat er bovenaan. Nou beste mevrouw, ik wil u dit uitleggen, en ook dat dat niet zo is. In het geheel niet. In de eerste plaats gingen in 90 procent van de gevallen de kinderen naar de moeder bij scheiding. En dan heb je het over echtscheiding. De ongeregistreerde partnerschappen tellen ze voor het gemak maar niet mee al zijn het er duizenden in dit land, ook met kinderen of te verwachten kind. Wat dat voor gevolg heeft dat weet mevrouw. Zij heeft en noemt het passyndroom bij kinderen en aanverwante stoornissen.
Als de verzorgend ouder, die gezag kan verkrijgen bij scheiding letterlijk, ook al wist de hulpverlening over het algemeen dat, meest de eigen moeder overigens te lande c.q. familie, het eigen kind kapotmanipuleert om het maar met krachtige term te zeggen en bewust c.q. onbewust opzet tegen de andere ouder. DOCH daarVOOR in vele zaken, bij geboorte al gaat gezag per AUTOMATISME naar de moeder te lande. Ook al mankeren deze een ernstige geestesstoornis nota bene. Ik ken er namelijk, meer dan zat nu.
En wat dat opleverde aan kinderen, en ongelukken en ernstigere zaken zoals geval Savanna, geval Rikkers etcetera, waarbij de moeder een ernstig borderlinesyndroom had en heeft.
Of dat mag dat gezag zo geven? NEE. Er staat heel duidelijk in het BW dat rechters dat niet zouden moeten doen, zij mogen-kunnen vanwege een ernstige geestesstoornis geen gezag verkrijgen of hebben.
Dat dat wel gebeurt en gebeurde die toewijzingen van gezag is ook vele anderen een kopleet raadsel temeer omdat daarna vele uithuisplaatsingen plaats vinden van kinderen, vele kinderen ziek worden en terechtkomen in kopprojekten ook, en vele kinderen zo meest dus hun eigen vaders missen. Zelfs presteren ze het op wijze de eigen afstamming onterecht zo af te nemen en te doen nemen hetgeen een MISDRIJF is en wel verduisetring van Staat zoals dat heet als op geboorteaktes maar een streepje wordt gezet ten teken dat een vader -niet bekend zou zijn- terwijl dat dus veelal WEL zo is. Met andere woorden werk aan de winkel.
Deze mevrouw in artikel wordt kennellijk ook de dupe van die andere dan 2o procent van de zaken. Waarin overigens ook de Raden Kinderbescherming de studie (ook directoraat) op een goudschaal kregen.

Het familierecht zal moeten veranderen en verandert zeggen de politici, o ja?
Als er geen enkele verplichting is tot melden aan hulpverlening en huisartsen etc en ook verloskundigen bijvoorbeeld als vermoedens er al zijn van kenmerken van dergelijke stoornissen, en geen aangifteplicht wordt doorgevoerd ook inzake,
zal er voor duizenden kinderen NIETS kunnen veranderen.
Omdat VOORdat die rechters over gezag beslissen er geen onderzoek wordt gepleegd naar toestandsbeelden van meest moeders ook die dat aangaan.
En de ernstige zaken hebben zich al aangediend. Nota bene dat getennis moet over zijn Minister en dat kan u bereiken door VOOR die rechters beslissing te verplichten tot onderzoek. En alle gelijksoortige zaken te herbezien zo spoedig mogelijk in belang van de Kinderrechten en rechten op eigen ouders (meest ontnomen onterecht de eigen vaders overigens, doch andersom komt blijkbaar ook voor)…..

L.Koppenol09-04-2008 | 21:31


Bedankt voor jullie reactie! Getekend heb ik idd al … ik hoop dat de actie echt succesvol is.

Van de ‘lilamamma’s’ weet ik het bestaan, ook ben ik wel op de site te vinden. Helaas spelen de restverschijnselen van de kanker een te grote rol om echt actief te kunnen zijn zoals een voettocht of lang en vaak sites te bezoeken.
Ik weet dat er helaas veel vrouwen in hetzelfde schuitje zitten als ik. De buitenwereld echter zorgt voor het taboe an sich. ‘Want een moeder die haar kinderen niet ziet, daar mankeert iets aan, toch?’ Dit maakt dat vele mamma’s zich niet durven laten horen. Ik hoop dat mijn boek mee mag helpen dat ook deze mamma’s (en pappa’s horen er ook bij!) van zich laten spreken en zich doen gelden. Gedeelde emotie en meer begrip.

Jeugdzorg deed in mijn geval wel goed werk, hoewel de actie helaas (te) laat in gang werd gebracht.
Het devies luidde, omdat mijn jongste heel graag contact met me wil, dit op een zo kort mogelijke termijn te laten beginnen. Eens per maand een hele zaterdag in de stad waar ze woont, zonder begeleiding. Na drie maanden zou ze dan een weekend bij ons zijn.
De reactie van mijn ex was echter zo bitter en hard dat ik ( uit ervaring) weet dat het arme kind geen leven zou hebben bij pappa, zus en zijn familie omdat ze vervelende opmerkingen zouden maken als ze contact met me zou hebben irl. En ze is toch afhankelijk van hem immers?
Daarom heb ik haar middels een e-mail uitgelegd dat ik uit liefde voor haar van omgang afzie maar dat ze altijd bij me terecht kan en ik zielsveel van haar en haar grote zus hou.

Ook heb ik de media ingeschakeld om mensen te triggeren tot actie- en reactie.
Groeten van * Déna de Roode* (pseudoniem)

‘Déna de Roode’ * – 10-04-2008 | 14:17


Hoi (…..),
In ben zo trots op je dat je een gedichtenbundel hebt uitgegeven!
Aan de ene kant natuurlijk schreinend als je er aan denkt hoe zoiets
tot stand komt, nl. je kinderen verliezen/opgeven/nooit meer kunnen zorgen
en geen liefde mogen geven. Ik blijf het niet begrijpen dat mensen dit elkaar
aandoen. Ik zeg regelmatig tegen (…..), wat er ook gebeurt maar
zoiets zal ik nooit doen. Je kunt het niet een maken to je kinderen want
al zal het nog jaren duren, hij, de vader,krijgt hoe dan ook de rekening gepresenteerd sis!
Dikke kus, Je zus.
(…….)11-04-2008 | 10:51