Barry Hay binationale kinderen Internationale kinderontvoering kinderontvoering Kinderontvoering door moeders

224. Barry Hay (Golden Earring) :: ‘Mijn moeder heeft me min of meer ontvoerd toen ik acht was. Ik heb mijn vader altijd gemist’

18 januari 2009
admin

‘Ik heb mijn vader altijd gemist’

Bron: Telegraaf – Vrouw – Psyche & Relatie – Babette Wieringa – za 17 jan 2009, 06:30

AMSTERDAM – Barry Hay van de Golden Earring maakte onlangs een solo-uitstapje met het Metropole Orkest: The Big Band Theory. Een cd die hij opdroeg aan zijn vader, die hij als achtjarig knulletje in India moest achterlaten en nooit meer terug zou zien.
Foto: Johannes Dalhuijsen

‘‘De cd met het Metropole Orkest heb ik opgedragen aan Philip A. Hay, kolonel in het Indiase leger. Mijn vader. Sinds mijn jeugd heb ik hem niet meer gezien. We woonden in India. Ik was acht en in de veronderstelling dat we gelukkig waren, mijn vader, moeder en ik. Tot mijn moeder met mij naar Nederland vertrok om de kerstdagen bij haar familie te vieren. We zouden op vakantie gaan, maar in plaats daarvan heeft ze me min of meer ontvoerd. Me meegenomen naar Amsterdam met het idee nooit meer terug te keren naar India en mijn vader.

Ik ben inmiddels zestig en zal binnenkort voor het eerst mijn geboorteland weer bezoeken, vanwege een documentaire die Hadassah de Boer over mijn leven maakt. Ik vind het allemaal nogal wat. Sinds een jaar of acht weet ik dat mijn vader is overleden. Ik ben naar hem op zoek gegaan, maar bleek te laat. Ik heb mijn vader altijd enorm gemist. En ik weet nu ook dat hij veel verdriet om mij heeft gehad. Stapels brieven heeft hij me geschreven, elke veertien dagen eentje. Ik was echt papa’s jongetje. Na twee jaar heeft hij het opgegeven. Ik heb altijd geweten dat die brieven er waren, maar mocht ze nooit lezen van mijn moeder. Dat was iets voor later. Later bleek nooit. Toen ze overleed heb ik de brieven nergens kunnen vinden.

Dat ik nooit eerder heb geprobeerd mijn vader te vinden, komt omdat mijn leven een bepaalde wending nam. Soms gaan dingen zoals ze gaan, dan komt het er gewoon niet van. Mijn jeugd bracht ik door op een kostschool, snel daarna kwam het succes van de Golden Earring. Onze dochters Bella en Gina werden geboren. En dat mijn vrouw Sandra met me mee zou gaan naar India was nooit een optie, omdat zij erg gevoelig is voor voedselvergiftigingen. Ja, ik had mijn vader graag in de armen willen sluiten en gezegd: ‘Hé daddy, hier ben ik!’ Het is altijd een hiaat in mijn leven gebleven. Tien jaar geleden lukte het me om de stap te zetten. Toen bleek dus dat mijn vader acht jaar daarvoor was overleden.

De redactie van Spoorloos heeft nog achterhaald dat mijn vader, die Engels was, hertrouwd was met een vrouw die na zijn dood was teruggekeerd naar Engeland. Ik had een gesoigneerde dame voor ogen, maar toen ik haar eindelijk durfde te bellen, kwam dat niet helemaal zo uit. De telefoon werd opgenomen met gebrabbel in Indiaas-Engels, iets wat totaal niet bij het plaatje paste. Ik heb haar met knikkende knieën bezocht en trof daar toch een keurige Engelse dame, maar met een Indiaas accent. Een accent dat ik ook moet hebben gehad toen ik in Nederland aankwam. Ze heeft me veel over mijn vader verteld, onder andere dat hij uit het leger was gegaan en beveiligingsofficier werd van een fabriek. Maar daar lag zijn hart niet. Ik heb altijd geweten dat hij een zuiplap was, maar uiteindelijk bleek hij echt een fulltime alcoholist te zijn geworden. Tja, het is een triest verhaal, een echt drama.

Toen ik het verhaal vertelde aan een ijzersmid die een tuinhek bij ons kwam maken, opperde hij om mijn cd aan m’n vader op te dragen. Ik vond dat direct een mooi plan. Ik hoop dat het voor mij zo een plekje krijgt, dat ik het kan afsluiten met een bezoek aan zijn graf. Waar ik een fles whisky over de steen wil leeggooien. Dat lijkt me mooi. Ik herinner me mijn vader als een aimabele man, het was altijd leuk bij ons thuis. In mijn gedachten dansten mijn ouders vaak door de kamer, soms bloot. Mijn vader greep mijn moeder bij haar borsten, ze hadden lol samen. Er was sprake van echte liefde. Mijn ouders waren vrijgevochten, vrijzinnig protestants heette dat. Hij hield van dansen, feestjes, toneelspelen, muziek, zingen en natuurlijk van een borrel.

Mijn moeder, met wie de omgang tijdens de rest van mijn jeugd altijd moeizaam verliep, zei vaak dat ik op mijn vader leek. Ik geloof het graag. Wat ik in ieder geval zeker weet, is dat ik een kind uit de tropen ben. Nederland is mijn plek niet. Wij zijn vorig jaar naar Curaçao verhuisd, wat voelt alsof ik terug ben in een omgeving waar ik thuishoor. In Nederland heb ik het altijd koud.

Lees verder in VROUW nummer 4.

Gerelateerde Artikelen: