COLUMN
Door Ronald Ostendorf
Al heel lang leef ik met het idee om dit bericht te sturen en nu kies ik ervoor dit nu te doen als steun in de rug voor elke vader die zich in mijn verhaal herkent.
Als mensen mijn naam googlen dan komen zij vaak uit bij het artikel wat al in 2009 bij het VKC verschenen is over een situatie waarbij mijn ex-vrouw alle door de rechter uitgesproken omgangsregelingen volledig negeerde. http://vaderkenniscentrum.blogspot.nl/2009/01/257.html.
Je reed in de weekenden naar je oude voordeur toe, belde aan en zij was weer verdwenen. Zij wist immers wat goed was voor haar kinderen, de rechter niet. En zo ging dat jaren door en werd er als voorbeeld zelfs een bevriende psycholoog ingezet die op papier schreef dat het beter voor de kinderen was om geen contact met vader te hebben. Niet zo objectief zullen we maar zeggen, maar het hielp haar wel in de rechtbank.
Dat was in heel kort mijn verhaal. Een verhaal waar je als vader totaal machteloos staat omdat ‘de moeder’ meent meer recht te hebben dan jij. Mijn verhaal was ook dat vrienden en familie om mij heen zeiden vol te houden. De kinderen zo min mogelijk belasten en hen zelf laten ondervinden dat de moeder haar kinderen keihard in het conflict tussen twee ouders aan het inzetten was. Niets was erger toen ik in de rechtbank door mijn eigen zoon werd uitgescholden. Hij kon er niets aan doen, ik verwijt hem niets.
Wanhopig was ik en zij wist dat zij met haar Pro-deo advocaat (ze had immers geen baan) gewoon kon blijven doorprocederen door elke keer in hoger beroep te gaan. De rechter had dit ook door. Zijn letterlijke woorden waren “dat het de Nederlandse rechtstaat teveel geld kostte”. Vervolgens waren wij het eerste gescheiden koppel waarbij de rechtbank besloot om de mediator te gaan betalen. (Rechtstaat bedankt nog, voor deze ‘pilot’) Ik was immers blut, de advocaat kostte 180 euro en de mediator 200 euro per uur. We moesten forensische mediation doen, dat is een mediator die aangesteld werd door de rechtbank, waarbij alle mediation-verslagen teruggingen naar de rechtbank. En dat was ongebruikelijk, want mediation-verslagen moesten normaal gesproken vertrouwelijk blijven en daarom werkte mijn ex-vrouw bij een gewone mediation gewoon nooit mee. Maar, geen medewerking van haar kant zou bij forensische mediation de opening van een strafzaak gaan betekenen. De strafrechter gaf haar nog 1 keer een kans.
En toen konden er afspraken gemaakt worden en kwam er even rust….
Waarom schrijf ik dit? Om jullie als vader vertrouwen te geven. Vertrouwen dat ‘heel dicht bij jezelf staan’ uiteindelijk op lange termijn het meeste oplevert. Denk lange termijn, hoewel je in korte termijn veel wordt aangedaan. Kinderen houden onvoorwaardelijk van je en zolang je op wat voor manier dan ook hen liefde en aandacht geeft, (zelfs als je hen niet kun zien, zie het artikel), dan is de kans dat het goed komt groot.
Vrienden hadden gelijk. Mijn zoon scheen op mij te lijken en 4 jaar geleden besloot hij op 16 jarige leeftijd bij mij te komen wonen. Het was voor mij best een triomf toen ik bij Jeugdzorg samen met mijn ex-vrouw en zoon kon uitleggen dat dit de beste oplossing zou zijn. Ik kende hen immers al langer dan de vriendelijke jeugdzorgverlener van een jaar of 24.
Ik heb volgehouden. En toen gebeurde op 18 maart jl, 4 jaar later, exact hetzelfde met mijn dochter. Zij ging uit eten met haar grote broer van inmiddels 20, belde mij daarna op en zei: “Ik kom bij jou wonen, ik ga nooit meer terug”. Overigens zat ze de week daarvoor huilend in de trappenhal van mijn ex-vrouw, omdat haar nieuwe partner had gemeend in een handgemeen om haar aan haar benen door de gang te slepen. U kunt zich voorstellen dat de spanningen tussen mij en mijn ex-vrouw er wederom weer zijn en ik niet zoveel met hen te maken wil hebben.
Waar het echt om gaat is dat kinderen vanzelf kiezen. Zij kiezen voor die plek waar zij zich kunnen ontwikkelen en het gelukkigst kunnen zijn. Blijf daar altijd voor vechten!
Mijn ex-vrouw schrijft me dat ze heel gelukkig is met haar nieuwe partner. Zelf zou ik niet kunnen leven met het feit dat deze ogenschijnlijk vriendelijke nieuwe partner voor een groot gedeelte de oorzaak is dat de kinderen haar verlaten hebben. Zij wel. Zij koos niet voor haar kinderen en is “samen alleen”.
Veel sterkte aan elke vader die het nodig heeft. Als ik advies kan geven of je wilt gewoon eens in gesprek laat het dan aan de redactie weten of gebruik Linkedin om in contact te komen.
Daarnaast wil ik nogmaals het VKC bedanken om mij te wijzen dat het in dergelijke situaties wel degelijk zin heeft om van ‘het civiel recht’ naar ‘het strafrecht’ te gaan.
Door Ronald Ostendorf
Karma bestaat, vaders volhouden!
Al heel lang leef ik met het idee om dit bericht te sturen en nu kies ik ervoor dit nu te doen als steun in de rug voor elke vader die zich in mijn verhaal herkent.
Als mensen mijn naam googlen dan komen zij vaak uit bij het artikel wat al in 2009 bij het VKC verschenen is over een situatie waarbij mijn ex-vrouw alle door de rechter uitgesproken omgangsregelingen volledig negeerde. http://vaderkenniscentrum.blogspot.nl/2009/01/257.html.
Je reed in de weekenden naar je oude voordeur toe, belde aan en zij was weer verdwenen. Zij wist immers wat goed was voor haar kinderen, de rechter niet. En zo ging dat jaren door en werd er als voorbeeld zelfs een bevriende psycholoog ingezet die op papier schreef dat het beter voor de kinderen was om geen contact met vader te hebben. Niet zo objectief zullen we maar zeggen, maar het hielp haar wel in de rechtbank.
Dat was in heel kort mijn verhaal. Een verhaal waar je als vader totaal machteloos staat omdat ‘de moeder’ meent meer recht te hebben dan jij. Mijn verhaal was ook dat vrienden en familie om mij heen zeiden vol te houden. De kinderen zo min mogelijk belasten en hen zelf laten ondervinden dat de moeder haar kinderen keihard in het conflict tussen twee ouders aan het inzetten was. Niets was erger toen ik in de rechtbank door mijn eigen zoon werd uitgescholden. Hij kon er niets aan doen, ik verwijt hem niets.
Wanhopig was ik en zij wist dat zij met haar Pro-deo advocaat (ze had immers geen baan) gewoon kon blijven doorprocederen door elke keer in hoger beroep te gaan. De rechter had dit ook door. Zijn letterlijke woorden waren “dat het de Nederlandse rechtstaat teveel geld kostte”. Vervolgens waren wij het eerste gescheiden koppel waarbij de rechtbank besloot om de mediator te gaan betalen. (Rechtstaat bedankt nog, voor deze ‘pilot’) Ik was immers blut, de advocaat kostte 180 euro en de mediator 200 euro per uur. We moesten forensische mediation doen, dat is een mediator die aangesteld werd door de rechtbank, waarbij alle mediation-verslagen teruggingen naar de rechtbank. En dat was ongebruikelijk, want mediation-verslagen moesten normaal gesproken vertrouwelijk blijven en daarom werkte mijn ex-vrouw bij een gewone mediation gewoon nooit mee. Maar, geen medewerking van haar kant zou bij forensische mediation de opening van een strafzaak gaan betekenen. De strafrechter gaf haar nog 1 keer een kans.
En toen konden er afspraken gemaakt worden en kwam er even rust….
Waarom schrijf ik dit? Om jullie als vader vertrouwen te geven. Vertrouwen dat ‘heel dicht bij jezelf staan’ uiteindelijk op lange termijn het meeste oplevert. Denk lange termijn, hoewel je in korte termijn veel wordt aangedaan. Kinderen houden onvoorwaardelijk van je en zolang je op wat voor manier dan ook hen liefde en aandacht geeft, (zelfs als je hen niet kun zien, zie het artikel), dan is de kans dat het goed komt groot.
Vrienden hadden gelijk. Mijn zoon scheen op mij te lijken en 4 jaar geleden besloot hij op 16 jarige leeftijd bij mij te komen wonen. Het was voor mij best een triomf toen ik bij Jeugdzorg samen met mijn ex-vrouw en zoon kon uitleggen dat dit de beste oplossing zou zijn. Ik kende hen immers al langer dan de vriendelijke jeugdzorgverlener van een jaar of 24.
Ik heb volgehouden. En toen gebeurde op 18 maart jl, 4 jaar later, exact hetzelfde met mijn dochter. Zij ging uit eten met haar grote broer van inmiddels 20, belde mij daarna op en zei: “Ik kom bij jou wonen, ik ga nooit meer terug”. Overigens zat ze de week daarvoor huilend in de trappenhal van mijn ex-vrouw, omdat haar nieuwe partner had gemeend in een handgemeen om haar aan haar benen door de gang te slepen. U kunt zich voorstellen dat de spanningen tussen mij en mijn ex-vrouw er wederom weer zijn en ik niet zoveel met hen te maken wil hebben.
Waar het echt om gaat is dat kinderen vanzelf kiezen. Zij kiezen voor die plek waar zij zich kunnen ontwikkelen en het gelukkigst kunnen zijn. Blijf daar altijd voor vechten!
Mijn ex-vrouw schrijft me dat ze heel gelukkig is met haar nieuwe partner. Zelf zou ik niet kunnen leven met het feit dat deze ogenschijnlijk vriendelijke nieuwe partner voor een groot gedeelte de oorzaak is dat de kinderen haar verlaten hebben. Zij wel. Zij koos niet voor haar kinderen en is “samen alleen”.
Veel sterkte aan elke vader die het nodig heeft. Als ik advies kan geven of je wilt gewoon eens in gesprek laat het dan aan de redactie weten of gebruik Linkedin om in contact te komen.
Daarnaast wil ik nogmaals het VKC bedanken om mij te wijzen dat het in dergelijke situaties wel degelijk zin heeft om van ‘het civiel recht’ naar ‘het strafrecht’ te gaan.
Ronald Ostendorf
verzenden...